Hoelang is een Chinees

Daar was hij weer! 22 maart stond onze vriend Duncan ons op te wachten in Hong Kong. Voor de derde keer is hij ons komen opzoeken! Eerst op Curaçao, toen in Peru en nu in Hong Kong. Super leuk! We hebben een week doorgebracht in Hong Kong en de meeste bezienswaardigheden gezien/gedaan. Wij waren drie jaar geleden ook in Hong Kong maar we hadden toen elke dag slecht weer waardoor we het niet erg vonden om nog een keer te gaan. Grappig dat we na drie jaar nog redelijk de weg wisten en bepaalde tentjes zelfs makkelijk terug konden vinden. Het weer werkte ook dit keer niet elke dag mee helaas, we hebben veel regen gehad maar ook een paar mooie dagen. De dag dat we met de peak tram naar het hoogste uitkijkpunt gingen was gelukkig mooi. Drie jaar geleden konden we twee meter ver kijken vanwege mist en regen, nu hadden we een heel gaaf uitzicht op de stad.

Verder hebben we veel koffie gedronken en lekker bijgekletst, een mooie bezigheid tijdens een regenbui. Ze vonden het heel erg om toe te geven, maar de Hello Kitty koffie bij het Hello Kitty Cafe kwam volgens de jongens toch als beste uit de test! Er moet dan wel bij gezegd worden dat het bezoek aan het Hello Kitty Cafe een idee van Simone was. :D

Het was een erg leuke week. Lekker geshopt, dingen bekeken en heerlijk gegeten. Wij hadden inmiddels ook ons China visum binnen dus de 28e namen we weer afscheid. Duncan naar Nederland en wij vlogen naar Lanzhou in China. We kwamen 's avonds heel laat aan op Lanzhou en werden enorm uit de brand geholpen door een hele lieve vrouw die vijf woorden Engels sprak. Ze hielp ons met buskaartjes kopen en eenmaal in de stad brachten zij en haar man ons midden in de nacht met hun eigen auto naar ons hotel! Wat een lieve schat was dat, daar worden we echt blij van.

Deze keer gingen we in China echt 'off the beaten track'. Dachten we de vorige keer dat we het moeilijk hadden qua taalbarrière etc, nu stond ons nog veel meer van dat te wachten! We hebben een route gedaan die weinig mensen doen en dat merk je dus ook goed. Niemand spreekt Engels, nergens plaatjes menu's in restaurants, we werden zo'n 100 keer per dag ongevraagd op de foto gezet, mensen kijken naar je alsof ze water zien branden, 90% van de hotels accepteert geen buitenlandse gasten en er zijn geen mooie old towns of toeristische dingen. Ja waarom ga je dan he? Ja, dat hebben we zelf ook een paar keer gedacht maar nu achteraf kunnen we zeggen dat het toch best gaaf was.

Het gebied dat we bezocht hebben ligt tussen Mongolië en Tibet in waardoor we een veelzijdige reis hadden. Zo zijn we in Xiahe en Xining naar hele grote Tibetaanse kloosters geweest en reden we een paar dagen later met een jeep door de woestijn van Inner Mongolia. (Provincie, niet het land). De busreis van Xiahe naar Xining was echt fantastisch. In vijf uur zagen we allerlei verschillende landschappen: graslanden vol met yaks en op de achtergrond sneeuwbergen, bergen met prachtige kleuren en hele mooie bossen.

Vanaf Zhongwei hebben we de eerder benoemde uitstap naar de woestijn gedaan. Een paar uur lang 'reden' we door de woestijn waar je ook niks anders zag dan zand. Heerlijk. We deden een picknick en gingen een paar keer met een slee de bergen af en reden toen verder naar een dorp in Inner Mongolia waar we ook kamelen zagen. Terug in Zhongwei zijn we naar een mooie tempel gegaan. Voor ons was de highlight van de tempel eigenlijk wat we onder de tempel aantroffen: een heel macaber spookhuis! In de jaren '60 hebben ze een schuilkelder gebouwd met allemaal kleine kamertjes en gangetjes. Dat is nu een heel raar spookhuis vol met martelende en gemartelde poppen versierd met neon verf. Als klap op de vuurpijl hoorde je ook nog spannende geluiden en muziekjes en gingen sommige poppen ineens bewegen als je in de buurt kwam. Good stuff dus. Er liepen ook echt doodsbange kinderen met hun ouders rond. Die ouders vonden het echt lachen toen die kinderen zich rotschrokken en bijna begonnen te huilen. Dat soort dingen zijn we al vaker tegengekomen in Azië, die kinderen blijft echt niks bespaard wat dat betreft. De volgende stop was Zhangye, een stad van niks maar bekend om de 'rainbow rocks' die daar vlakbij liggen. Dit zijn bergen die allerlei kleuren en strepen hebben. Kijk vooral de foto's want die zeggen in dit geval meer dan woorden!

Van Zhangye gingen we met de trein naar Jiayuguan. Wederom een stad van niks maar de reden om er heen te gaan is het nabijgelegen 'Jiayuguan Fort' met daar vlakbij een stuk Chinese muur. Het fort is ruim 700 jaar oud maar onlangs gerestaureerd waardoor het er vrij nieuw uitzag. Het fort en de muur zijn het symbolische einde van de Great Wall, de laatste grote bouwwerken in de 'beschaving'. Nu is er vrij veel in de omgeving gebouwd maar in die tijd was er natuurlijk niks anders dan woestijn en bergen. Het was leuk om het fort te zien en om weer een stukje van de muur te beklimmen.

Op 10 april kwamen we aan in Dunhuang, een redelijk moderne stad in de woestijn. Het was weer even zoeken naar een hotel dat buitenlandse gasten kon ontvangen maar aan het eind van de middag hadden we gelukkig een plekje gevonden. De volgende dag was Simone jarig! We zijn die dag naar de Singing Sands Mountains geweest, een beschermd gebied in de woestijn waar je lekker kunt rondlopen door de duinen, kameelritjes kunt doen en een tempel kunt bezichtigen. De kameelrit hebben we achterwegen gelaten maar het was een heerlijke middag in de woestijn. Terug in het dorp hebben we lekker een taartje gegeten en 's avonds hebben we hotpot gegeten in een erg leuk restaurant. Hotpot is een soort fondue met twee soorten bouillon waarvan er één ziekelijk pittig is. Uiteraard snapten we geen zak van de Chinese menukaart dus mochten we mee naar de keuken en zelf alle koelkasten opentrekken om aan te wijzen wat we wilden hebben voor de fondue. Super fijn dus.

Tot en met Dunhuang waren het veel Tibetaanse kloosters, woestijnen, bergen op afstand en stomme steden wat we zagen. Een totaal andere ervaring dan de vorige keer in China waar we van de ene highlight naar de andere gingen. Waar we in de mooiste dorpen liepen en waar altijd veel te zien, doen en te beleven was. Dit was echt anders. Ondanks dat we echt prachtige dingen gezien hebben, snappen we wel waarom er bijna geen Westerse toeristen deze kant op gaan. In Dunhuang moesten we een keuze maken. Of verder met de zijderoute en nog verder de woestijn in of een hele andere kant op. We kozen voor de tweede optie, stapten de 12e in de avond de slaaptrein in en kwamen 42 uur later aan in Pingyao! Pingyao is een traditioneel uitziend stadje waar we drie jaar geleden wel heen wilden gaan maar geen tijd voor hadden. Het is alles waar we even behoefte aan hadden! Mooie straatjes, toeristisch, veel leuke souvenirwinkels, veel leuke eettentjes en cafeetjes met Engelse/ plaatjes menukaarten en het is makkelijk! :) We hoeven geen uren te zoeken naar eten, alles is op loopafstand, veel mensen spreken Engels en het is mooi en schattig. De 20e gaan we naar Laos dus tot die tijd vermaken we ons hier in Pingyao en Lanzhou, vanaf daar gaan we vliegen.

Liefs