Peru: verleg je grenzen!

Sinds drie weken zijn we in Peru. De eerste bestemming was Chachapoyas, een stad in het noorden van Peru. De stad zelf is niet zo boeiend maar vanaf hier kun je naar de Kuelap ruïnes en de Karajia mummies. De mummies zijn beelden hoog in de rotsen gemaakt van klei en stro. In de beelden zitten de lijken van koningen van een paar duizend jaar oud! Kuelap is nog van ver voor de Inca tijd. De Chachapoya mensen leefden hier vredig en relaxed met hun cavia's tot de Inca's en later de Spanjaarden binnenvielen. Ze probeerden nog een tijdje met de Inca's samen te wonen maar de Spanjaarden verstoorden de relatie. Wat er nu nog te zien is zijn de funderingen van de huizen en tempels. Een stapeltje stenen zou je denken, maar het ziet er nog best gaaf uit, helemaal in  combinatie met de mooie omgeving. 

Vanaf Chachapoyas zijn we naar Cajamarca gegaan. Laten we er niet te veel woorden aan vuil maken.. Saaie, lelijke, stomme stad... Lekkere pizza gegeten. Binnen 24 uur waren we de stad weer uit! Op naar Trujillo! 

In Trujillo was schijnbaar net het grootste festival van het jaar begonnen: het lente feest! Uiteraard wisten wij weer van niks en was het een beetje drama om een slaapplaats te vinden. Trujillo is een leuke stad met mooie gebouwen en een mooi plein. Vanaf hier zijn we naar de Huacas del sol ruïnes en Huanchaco gegaan. Huanchaco is een kustplaatsje waar men nog met authentieke rieten bootjes vist. Grappig om te zien. 

30 september kwamen we aan in Huaraz, een stadje op 3080m hoogte in de Andes. We hadden ons erg verheugd op Huaraz omdat we vanaf hier één van de bekendste trekkingen van Zuid-Amerika zouden gaan doen: de Santa Cruz. Bij aankomst boekten we meteen de trip voor 2 dagen later. Eerst even wennen aan de hoogte! 

De eerste ochtend van de trekking was een makkie: 5 uur met de auto de bergen in! :) Daarna was het ongeveer 4 uur lopen naar het eerste kamp. Het eerste kamp was opgezet in een stukje weiland vol stieren en koeien. Ze waren allemaal makkelijk weg te jagen en bang te maken behalve één stier. Die was het er niet helemaal mee eens dat wij in zijn weiland waren. Als je naar de wc ging (lees: achter wat bosjes in het weiland) viel de stier aan! Achteraf is het grappig maar het is echt niet leuk op het moment zelf: met je broek op je enkels voor een boze stier wegrennen! 

Dag 2 was de zwaarste dag van de trekking. Op deze dag gingen we een bergpas over op 4750m hoogte. Het was ruim 12 km lopen en we moesten ruim een kilometer stijgen. Het was zwaar maar goed te doen. Eenmaal aangekomen op de pas werden we verrast door een prachtig uitzicht! Besneeuwde bergen en prachtig blauwe lagunes. We hebben daar lekker de tijd genomen voor het maken van foto's en om te genieten van het uitzicht. Als je de foto's gaat bekijken: op veel foto's staat een schattig hondje. Hij volgde ons vanaf het eerste moment en is de hele trekking niet bij ons weggegaan. Hij vond het ook erg leuk om op de foto te gaan hahahaha. 

Vanaf het tweede kamp waar we die middag aankwamen zijn we nog naar een uitkijkpunt gelopen waar je 'de' paramount goed kon zien. (De berg die je in het begin van Paramount Pictures films ziet).

De derde dag moesten we 18 km lopen. De omgeving was wederom prachtig en we genoten weer volop van alles om ons heen. Na 7 uur lopen kwamen we aan bij ons laatste kamp. Dit keer niet in de bergen maar bij mensen in de tuin! Normaal gesproken loop je de trekking in vier dagen, wij hebben het in drie dagen gedaan waardoor we op de laatste dag lekker rustig aan konden doen tot de auto ons kwam halen en terug naar Huaraz bracht.

Terug in Huaraz vroegen de mensen van het tour bureau of we ook niet een echte berg/gletsjer wilden beklimmen? De Vallunaraju zou een makkelijke berg zijn die iedereen kon beklimmen. Maar wij zijn Nederlanders, we hebben geen bergen en kunnen dit niet! Onzin zeiden ze, dit kunnen jullie! Nou het klinkt wel cool dachten we! Waarom ook niet!? Nou hier komt het verhaal waarom niet.

Dag 1: na een autorit van anderhalf uur kwamen we aan bij het startpunt van de wandeling naar ons basecamp. We begonnen op 4300m hoogte en klommen in ruim 2 uur naar basecamp op 4900m hoogte. Helaas voor Maikel moesten er toch flink wat spullen mee naar boven. Simone bleef nog een beetje bespaard maar Maikel kon met ruim 15kg op zijn rug de berg op! De kok had ruim 25kg en de gids 18kg... even ter illustratie. Simone hoefde gelukkig maar 8kg te dragen! :)

Aangekomen bij het kamp was het snel de tent opzetten en daarna kregen we lekker warme soep en thee. Toen begon het te sneeuwen! Dat was wel even leuk want dat is voor ons al een hele tijd geleden! Sneeuw ging over in lichte hagel en we hebben de hele middag in de tent zitten bibberen. Rond 5 uur kregen we nog een bakje met pasta en toen zijn we gaan slapen. 

Dag 2 begon om 01:30 's nachts. Eerst de outfits aan: thermobroeken, regenbroeken, dikke truien, harnas, helm, ijsbijl, dikke handschoenen en in de tas gingen de stijgijzers voor onder onze speciale laarzen. Na een klein ontbijtje gingen we in het donker lopen. Het eerste gedeelte tot aan de gletsjer viel in de categorie 'rock climbing', best lastig in het donker met alleen een hoofdlampje en zware lompe laarzen. Best lastig en best gevaarlijk. Bij de gletsjer aangekomen gingen de stijgijzers onder de laarzen, werden we aan elkaar vast gemaakt met een touw en moesten we eerst een meter of 10 een bijna rechte muur van ijs beklimmen. Dat was best cool! Je moest jezelf echt vast schoppen in het ijs en je bijl gebruiken om je een beetje op de trekken. Toen wij alle drie (wij + lul van een gids) boven waren begon de 'wandeling' door de sneeuw richting de top op ruim 5700m hooge. In het begin was het allemaal nog wel leuk. Je loopt in het donker op een gletsjer met een prachtige sterrenhemel boven je. De stilte is waanzinnig en de sneeuw is nog onaangeraakt. Na een paar uur was het niet meer zo leuk. De vermoeidheid slaat in, ademhalen gaat steeds moeilijker en de sneeuw werd steeds fijner waardoor we vaak tot onze knietjes wegzakten. Simone viel regelmatig om en de irritaties begonnen. Irritaties van de gids naar ons toe, we waren maar langzaam en we moesten maar een keuze maken of we wel door wilden gaan. Er waren nog vijf anderen op de berg en wij waren niet langzamer! We vonden het eigenlijk al niet meer leuk maar we konden de top al zien (het was inmiddels al licht) dus we dachten: nu gaan we door ook! We gingen nog door totdat we het echt te gevaarlijk vonden worden. De randjes waar we overheen moesten werden steeds smaller en steiler. Pas in het licht zag je pas waar we liepen, holy shit!!! Ons leven is ons meer waard dan het halen van de top dus we besloten te stoppen. Je moet je voorstellen dat je alleen aan elkaar vast zit, niet aan de berg ofzo. Dus als er één gaat.... We hadden nog maar 70 meter hoeven klimmen voor de top maar stoppen leek ons toch beter.

Anyway, de weg die we gekomen waren moesten we ook terug en dat ging niet zo makkelijk. Simone raakte in pure paniek op een smal randje. Links: 2km afgrond, rechts: randje van ijspegels boven een diepe kloof. Onder onze voeten: losse sneeuw. Huilen, gillen, schelden! Cm voor cm gingen we het randje af! Toen we weer enigszins veilig stonden en de bevroren tranen van Simone haar hoofd verwijderd waren zakte het gebied waar we op stonden (ongeveer een half voetbalveld) ineens 10 cm naar beneden! Je hart stopt gewoon even! Compleet over de zeik moesten we nog ruim 2 uur terug naar beneden naar het kamp. Op de terugweg zagen we pas waar we allemaal gelopen hadden en over wat voor randjes we moesten springen! Veilig? No way! Aangekomen bij het kamp hebben we even wat gedronken, de spullen ingepakt en toen moesten we weer die 600 meter naar beneden! Wat een verhaal weer. Dit is echt iets in de categorie: gedaan en doen we nooit meer! Wat een ellende. 

In Huaraz hebben we een paar dagen genomen om bij te komen en te relaxen. Daarna zijn we naar Barranca gegaan, een niet toeristische plaats aan de kust. Om even het andere uiterste op te zoeken qua gevaar zijn we hier naar de Caral ruïnes gegaan. De Caral beschaving is de oudste van Amerika en één van de oudste van de wereld, ruim 5000 jaar oud. Er zijn nog restanten van huizen, piramides en tempels te zien. Van Barranca zijn we naar Lima gegaan. Hier wachten we op onze vriend Duncan! Morgen gaan we hem van het vliegveld halen en gaan we 16 dagen met z'n drietjes op stap! 

Liefs,

Simone en Maikel